"Meer dan ooit zoek ik rust in mijn leven": Ayo's geheimen onder de dennenbomen van Jazz à Juan

Tot Ayo's persoonlijke pantheon behoort Nina Simone, over wie ze tijdens een eerdere ontmoeting in 2021 vol passie sprak.

Deze keer, wanneer we haar onder de pijnbomen aantreffen, in een ligstoel, een paar uur voor haar optreden op Jazz à Juan, dezelfde avond als Ben Harper, lijkt de zangeres gedragen te worden door een andere sterke vrouw, die het leven allesbehalve bespaard is gebleven.

Op Royal , haar zesde album dat vlak voor Covid uitkwam, coverde Ayo Throw it Away, een van de nummers van de in 2010 overleden Amerikaanse Abbey Lincoln. Een figuur die haar ook al vergezelde op haar allereerste album, Joyful (2006).

"Ze was een ongelooflijke vrouw, uit dezelfde generatie als Billie Holiday en Nina Simone. Ze was ook filmkunstenaar; ze had net zo goed Marilyn Monroe kunnen zijn. En ze was een activist. Ze gebruikte haar stem om het onrecht dat Afro-Amerikanen ervaren aan de kaak te stellen ", legt de kunstenares van Duitse en Nigeriaanse afkomst uit.

"Ik had het geluk Abbey Lincoln bijna twintig jaar geleden in New York te ontmoeten. Toen ze de studio binnenkwam, stond ik met mijn rug naar de deur. Maar ik voelde meteen haar aanwezigheid; ze had een ongelooflijke uitstraling."

"Mami Wata", tussen krachtige energie en rust

Die dag zong Ayo haar eigen versie van And It's Supposed To Be Love, waarin Abbey Lincoln sarcastisch vertelde hoe haar partner haar sloeg.

Als je zijn serene uitdrukking ziet, die overal waar hij langskomt glimlachen tovert, en zijn engelachtige stem die hem aanmoedigt tot zachtheid, zou je denken dat zijn leven altijd een lange, kalme rivier is geweest.

Zoals vaak het geval is, kan schijn bedriegen. Eind juni, tijdens een interview met de website actu.fr vóór haar concert op het Django Reinhardt Festival in Fontainebleau, vertelde ze over haar jeugdtrauma's, toen ze bang was haar heroïneverslaafde moeder levenloos achter de badkamerdeur aan te treffen.

"Toch zou ik niets aan mijn jeugd willen veranderen. Het heeft me gevormd tot de persoon die ik nu ben, en dat is waarschijnlijk de reden waarom ik muzikant ben geworden. Veel andere artiesten, vooral in de jazz, hebben ingewikkelde verhalen gehad. Op dit moment ben ik vredig. Ik ben heel gelukkig, maar ik kan ook heel melancholisch zijn. Dus, meer dan ooit, ben ik op zoek naar rust in mijn leven," verzekert ze ons.

Voor het Jazz à Juan-publiek verspreidde Ayo haar golven van geluk door het repertoire van haar nieuwste album, Mami Wata (2024), te verkennen. Een titel geïnspireerd op de naam van een watergod uit de voodoo-cultus.

Voor mij is er niets krachtiger dan de oceaan. Als ik erin zwem, voel ik me verbonden en veilig. Ik kan in het nu leven. En voor mij vertegenwoordigt deze oceaan ook vrouwelijke energie, de oorsprong van het leven.

Op zoek naar rust heeft Ayo misschien wel de perfecte toevlucht gevonden, diep in de Stille Oceaan. Na in New York en Portugal gewoond te hebben, is ze nu gevestigd op Tahiti.

Wat bracht haar naar de andere kant van de wereld? Een vreemde mix van haar allesverslindende passie voor surfen, de coronaperiode en ongetwijfeld een schouderklopje van het lot.

Toen de lockdownmaatregelen in Portugal werden aangescherpt, probeerden de zangeres en haar dochter Billie-Eve tickets te kopen naar Frans-Polynesië, maar dat lukte niet.

Ondertussen nam een man via Instagram contact op met Ayo en bood aan om een concert te komen geven op Tahiti.

Ik dacht dat het oplichterij was; zo'n toeval kon niet. Maar uiteindelijk belde ik die kerel, die eigenlijk een promotor was. En twee maanden later was ik er!

Het is onmogelijk om de charmes te weerstaan van de plek waar Ayo zich uiteindelijk vestigde. " Wat ik het meest waardeer aan Tahiti, is dat de mensen er heel eenvoudig zijn. En ik hou van eenvoud. Ik waardeer ook hun vrijgevigheid en oprechtheid."

Wat de toekomst ook brengt, deze episode zal voor altijd in haar geheugen gegrift staan, op haar huid, aangezien ze een Polynesische tatoeage op haar rechterarm heeft.

Traditioneel gezien moet het het verhaal van de drager vertellen. De mijne bevat symbolische elementen die mijn drie kinderen, mijn ouders en ook vrouwelijke energie vertegenwoordigen. Het vormt allemaal een soort eenheid.